Πολλά παιδιά μεγαλώνουν μαθαίνοντας να βάζουν τις ανάγκες τους σε δεύτερη μοίρα. Να καταπιέζουν τα συναισθήματά τους, να αποσιωπούν τις επιθυμίες τους, να συμμορφώνονται για να αγαπηθούν. Η σιωπηλή πεποίθηση που ριζώνει μέσα τους είναι μία: «Για να με αγαπούν, πρέπει να είμαι καλ@.»

Η συγχώρεση θεωρείται συχνά μια πράξη αγάπης, ωριμότητας και ενσυναίσθησης. Παρουσιάζεται ως προϋπόθεση για να προχωρήσει μια σχέση μετά από μια σύγκρουση ή ένα τραυματικό γεγονός. Όμως, δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρο αν αυτό που βιώνουμε ως συγχώρεση είναι πράγματι ωφέλιμο ή αν, άθελά μας, εγκλωβιζόμαστε σε μια κατάσταση που μας φθείρει.

Η θεωρία της προσκόλλησης, θεμελιωμένη από τον John Bowlby (1969) εξηγεί πώς οι πρώιμες σχέσεις με τους γονείς επηρεάζουν τη δια βίου ψυχική υγεία και τις σχέσεις του ατόμου. Βασισμένοι στη δουλειά του,  κυρίως η Mary Ainsworth και μετέπειτα οι Main και Solomon, πρότειναν 4 τύπους / μορφές προσκόλλησης.

Η αναβλητικότητα ορίζεται ως η εθελοντική καθυστέρηση μιας προγραμματισμένης ενέργειας, παρά την επίγνωση των πιθανών αρνητικών συνεπειών. Αυτή η συνήθεια μπορεί να προκαλέσει άγχος, αίσθημα ενοχής και απογοήτευση, ειδικά όταν οι προθεσμίες πλησιάζουν και οι εκκρεμότητες συσσωρεύονται.